Help, 200 sollicitanten voor één vacature
Laatst liep ik ontspannen kuierend door het mooie centrum van onze stad, toen ik een oude bekende tegen het lijf liep. Op mijn vraag hoe het met haar ging zei ze dat ze keuzestress had. Als HR-professional van een middelgroot elektrobedrijf had ze op een vacature meer dan 200 sollicitatiebrieven gekregen. Al drie dagen lang keek ze letterlijk tegen deze enorme berg schrijfsels aan, steeds minder wetend waar te beginnen.
‘Dat is geen sinecure’ gaf ik haar half peinzend terug. Zoveel keuze dat we niet weten waar te beginnen: we kennen het allemaal. Bij de Albert Heijn XL gaat mijn stressniveau acuut omhoog bij het vak met hagelslag. Teveel smaken, teveel soorten, teveel kleuren. Zwetend scan ik de verschillende rijen en zo blij als een kind graai ik uiteindelijk naar het bekende merk dat diep in mijn geheugen zit gegrift. Stel dat ik een boer was en het met de liefde niet zo wil lukken en ik me voor het programma ‘Boer zoekt vrouw’ zou aanmelden. Voor ik het weet, zit ik samen met mijn familie honderden brieven te lezen van potentiele aanbidsters.
Ja, mijn kennis had er ook al aan gedacht om de brieven te verdelen onder een aantal collega’s, maar die konden dat toch echt onvoldoende inschatten, dus dat had ze dat toch maar niet gedaan.
Al een aantal jaren worden brieven van sollicitanten ‘gelezen’ of beter gezegd, gescreend door de computer op steekwoorden. En dat lijkt voor de hand liggend. Want als ‘flexibiliteit’ en ‘ervaring in de sector’ relevant zijn dan kunnen we er maar beter naar vragen in vacatures. Punt is echter, dat sollicitanten deze woorden op hun beurt weer gaan gebruiken in hun brieven. Hierdoor wordt iets opgeroepen dat door onszelf in gang is gezet. We krijgen de antwoorden waar we zelf om vragen.
Dit is eigenlijk hetzelfde als wat Facebook en Google doen. Onze zoekhistorie filteren en analyseren om vervolgens datgene bovenaan te plaatsen of te promoten dat precies past bij onze voorkeuren. En omdat we die herkennen, spreken ze ons aan en kiezen we hiervoor. We kopen datgene wat we altijd al kochten.
Vraag en aanbod gijzelt elkaar en daarmee zichzelf doordat ze niet loskomen uit het onderlinge patroon. Misschien moeten we wel op zoek gaan naar die ene kandidaat onder de 200 gegadigden die iets toevoegt aan onze organisatie. En dat is altijd iets dat contrasteert met hetgeen we kennen. We moeten niet op zoek gaan het vertrouwde en dat begint met het loslaten van een methode die naar de bekende weg vraagt.
