Persoonlijke ontwikkeling: laat je belonen door het leven

Het is vaak gemakkelijk het oude vertrouwde te blijven doen, niet van de gebaande paden af te wijken en je te conformeren aan wat ‘normaal’ is of wat de groep om je heen van je verwacht. Maar zo blijf je altijd in je eigen comfortzone zitten en ontwikkel je je niet als persoon. Stilstand is immers niet de oplossing in een omgeving waar verandering de enige constante is.

De meeste mensen hebben niet per se angst voor het nieuwe, ze zijn vooral bang om zich buiten de groep te plaatsen. Maar soms liggen de echte beloningen van het leven buiten de comfortzone. Soms is anders denken niet alleen maar dwars zijn. Soms is je eens niet conformeren juist een teken van moed. Daarmee daag je jezelf uit je eigen grenzen te verleggen.

Als ik aan moed denk, denk ik aan Muhammed Ali

Als kleine jongen sloop ik ’s nachts uit bed om in de nachtelijke uren de bokswedstrijden van Muhammad Ali te kijken. Ik heb ze live gezien: The Rumble in the Jungle en The Thrilla in Manilla. Later werd deze Olympisch- en wereldkampioen door het sportblad Sports Illustrated uitgeroepen tot Sportman van de Eeuw. Hij danste in de ring als een vlinder en stak als een bij.

Van het gebaande pad

Op dat moment wist ik nog niet dat hij, geboren als Cassius Clay, in het begin van zijn carrière lid werd van Nation of Islam. Hij werd middelpunt van heftige discussies en heel Amerika stond op zijn kop toen hij weigerde het land in de Vietnamoorlog te dienen. Ali kon de oorlog niet rijmen met de heilige leerstellingen van de Koran en sprak uit dat Vietcongs hem nog nooit voor nigger hadden uitgemaakt, zijn eigen landgenoten wel.

Tegenslag

De sportieve gevolgen waren niet mals. Eind 1967 werd hem de wereldtitel afgenomen en spraken oud-tegenstanders die hij de ring had uitgeslagen, er schande van dat een wereldkampioen zijn land niet wilde dienen. Ook mocht hij als profbokser drie jaar niet meer in actie te komen en kwam zijn dienstweigering hem op vijf jaar gevangenisstraf te staan. Ali raakte financieel aan de grond, maar bleef bij zijn standpunt. Op campussen speeches hield hij over zijn bezwaren tegen de Vietnamoorlog. Toen het Amerikaanse Hooggerechtshof in 1970 zijn veroordeling terugdraaide, mocht hij zijn vuisten weer laten spreken.

Erkenning komt later

Pas na twintig jaar werd Muhammed Ali gerehabiliteerd en kreeg hij erkenning. In 1996 was hij in Atlanta de laatste drager van de Olympische toorts en in 2005 ontving hij van George W. Bush op het Witte Huis de ‘Presidential Medal of Freedom’, een van de twee hoogste burgeronderscheidingen in de VS.

Doelbepaling

Bij de prijsuitreiking vertelde hij dat hij veel van zijn sportieve carrière had geleerd: doelbepaling, trainen tot je er bij neervalt en pieken op het juiste moment. Maar het leven naast en na de ring had hem rijker gemaakt. Hij sprak over openstaan voor andere ideeën, je rug rechten en over vallen en weer opstaan.

Persoonlijke groei

Als ik aan het uitstippelen van je eigen weg denk, denk ik aan Muhammed Ali. Niet alleen een groots sportman, maar ook een enorme persoonlijkheid. Hij verliet zijn comfortzone, conformeerde zich niet aan geldende normen of de eigen groep, maar ging zijn eigen weg. Wat een rolmodel.