Remotie of moet de jeugd gewoon haar beurt afwachten?
Hoe is het in uw organisatie gesteld met de leeftijdsopbouw van de medewerkers? In een groot aantal sectoren wordt hetgeen wat maatschappelijk al een aantal jaren gaande was een probleem: vergrijzing. We nemen maar voetstoots aan dat vergrijzing in ons personeelsbestand problematisch is. Natuurlijk zijn hier wel degelijk legitieme argumenten voor te noemen. Maar hebben we ook niet te maken met de overschatting van het fenomeen jeugd en met de zichzelf bevestigende waarheid waarbij ‘ouder worden’ als probleem wordt neergezet?
Onze angst voor aftakeling in combinatie met de door reclame ingegeven jeugdigheidsillusie die zelfs als ideaal wordt neergezet, maken dat we ouderdom als synoniem zien van ‘minder presteren’. En dat is natuurlijk nonsens. Uiteraard zijn er beroepen en activiteiten die fysieke kracht behoeven en daarmee beter zijn uit te voeren door jonge mensen die in de kracht van hun leven staan, dan ouderen die last hebben van hun spieren en hun gewrichten. Maar in alle andere beroepen is levenservaring, nog los van de specifieke beroepservaring, en het daaraan gerelateerde bewustzijn veel belangrijker dan de gesuggereerde flexibiliteit van de jeugd.
De Duitse therapeut Wilfried Nelles beschrijft in zijn prachtige boek ‘Das Leben hat keinen Rückwärtsgang’ -het leven kent geen weg terug- de verschillende stadia die het menselijk leven doorloopt. Het ongeboren kind als eenheid met de moeder. Vervolgens het kind opgroeiend in het gezin, de familie en het daarbij horende sociale systeem om zich vanaf de pubertijd los te maken en het eigen ‘ik’ te gaan ontdekken. Totdat het op latere leeftijd loskomt en zich weer meer verbindt met het grotere geheel. De weg van de eenheid met de moeder tot de eenheid met alles. Echt oude mensen zijn vaak vergevingsgezind en mild omdat ze hebben ontdekt dat het leven voorspoed en tegenspoed kent en dat veel daarvan niet op het conto van het ‘ik’ te schrijven valt.
En hier wringt de schoen. Generaliserend gesproken hebben we een maatschappij laten ontstaan die het ‘ik’ predikt als de ‘monteur voor alle levensvraagstukken’. Dus ook in de context van een bedrijf of organisatie. De oudere generatie is hier mede debet aan omdat ze daadwerkelijk zijn gaan geloven dat ze er minder toe doet.
Ik ben niet tegen remotie want soms kan het een oplossing bieden in een hele specifieke situatie. Waar ik voor pleit is een revival van de waarde van de ‘oudere medewerker’. Een jonge medewerker moeten alles nog ontdekken. Het mooie is inderdaad dat in dat ontdekken ook iets nieuws kan ontstaan voor uw organisatie. Dat is wat nieuwe en of jonge medewerkers kunnen brengen. Maar het is daadwerkelijk verlies van kapitaal als het fundament van uw organisatie niet wordt gevormd door de mensen die uw bedrijf hebben helpen groot te maken. En die zouden weleens oud kunnen zijn.
