We zien het wel!

Zo reageerde ik toen mijn vrouw me vroeg of het niet eens tijd werd dat ik mij verzekerde tegen langdurige ziektekosten. Ik ben zzp’er en ben dat al meer dan 22 jaar. Niet dat ik ziek ben, want dan neemt geen verzekeraar je meer. Ook ben ik niet van plan ziek te worden, dan nemen mijn klanten me niet meer. Maar het kan natuurlijk gebeuren dat me ooit iets overkomt waardoor ik langer uit de running ben.

Op een beroepsbevolking van circa 8,6 miljoen mensen zijn er dik een miljoen zzp’ers. Kortom een op de acht werkenden is een zelfstandig ondernemer zonder personeel. We hebben het niet over een nieuw fenomeen. De beroemde schilder Rembrandt, al had hij naderhand dienstbodes en gezellen, was een soort zzp’er avant la lettre. Wel is het fenomeen enigszins een maatschappelijk gedrocht aan het worden.

Vooral in de bouw en de zorg is het, in eerste instantie aantrekkelijke en lonkende, initiatief van gestimuleerde zelfstandigheid uitgegroeid tot een grote misstand. De zzp’er mag het in de BV Nederland zelf uitzoeken. Pensioen: zelf regelen. Idem dito met ziektekosten of arbeidsongeschiktheid. Hij kan nergens op terugvallen. En dat terwijl het zelfstandig ondernemerschap in deze sectoren nauwelijks daadwerkelijk een vrije keus was.

En uiteraard geldt dit lang niet voor iedereen. Veel zzp’ers kiezen echt voor een zelfstandig en daarmee enigszins onafhankelijk bestaan. Maar betekent dit dat ze op geen enkele collectieve bescherming meer kunnen rekenen? Moeten ze echt volledig hun eigen boontjes doppen? Is er ook nog zoiets als het respect wat ze verdienen omdat ze niet zijn ‘blijven hangen’ in dienstverbanden met allerlei privileges die organisaties richting financiële afgrond kunnen dirigeren?

Het zzp-schap moet in dit perspectief van onzekerheid nog steeds aantrekkelijk blijven. De klassieke scheiding van kapitaal en arbeid die ook in ons land nog steeds tot een maatschappelijke tweedeling leidt, mag wat mij betreft het museum in. Linksom of rechtsom leveren we allemaal een aandeel aan onze collectieve economische positie. De werkgever, de werknemer én de zzp’er. Onderlinge solidariteit zorgt ervoor dat we een maatschappij onderhouden en verder uitbouwen die het waard is om beschermd te worden. Daarbij hoort niet dat een groep vogelvrij wordt verklaard door ze bij collectieve voorzieningen buiten te sluiten. Samen werkt echt beter.

Inmiddels heb ik de raad van mijn vrouw ter harte genomen en me aangesloten bij een Broodfonds. Samen met andere zzp’ers storten we geld in een kas en als een van ons ziek wordt, krijgt hij of zij uitbetaald uit die kas. Verzekeraars en ook sommige banken zijn ooit zo begonnen. Wij zzp’ers zien daar wel brood in.

Reacties

Plaats een reactie