Een stille wens …
Met nog een aantal dagen voor de boeg alvorens het nieuwe jaar begint, bekruipt me het gevoel wat ik had toen ik 5 was en in een draaimolen zat. In het begin was het nog wel leuk, die snelheid en dat steeds weer langs hetzelfde punt komen waar mijn ouders stonden. Maar vervolgens ging het zo snel en kon ik op de grond niets meer onderscheiden. Alles werd een grote draaiende massa van kleuren zonder vormen.
Het einde van het jaar is in mijn leven al 57 keer voorbijgekomen. Tot een jaar of drie geleden waren die jaarwisselingen nog wel markeerpunten voor mij. Een nieuw jaar, nieuwe ronden, nieuwe kansen. Dat is, en ik zeg het met spijt, voorbij. De jaarwisseling heeft haar magie voor mij verloren. We eten veel, drinken nog meer, wensen elkaar het beste. Knallende kurken, spetterend vuurwerk. We pakken een of beter nog twee paracetamol tegen de hoofdpijn en gaan weer verder waar we gebleven waren. Misschien hebben we nog wat goede voornemens die we na een paar dagen ook weer vergeten zijn. Waar is de magie van lang geleden?
Ik wil de magie terug. Het gevoel dat zo’n datum echt een markeerpunt is. Een punt waarbij we stil staan bij datgene wat gemarkeerd wordt. Dat we iets afsluiten en het nieuwe begin vieren. We hebben dat nodig, anders zou de hele tijdlijn onafgebroken aan ons voorbijrazen zonder ooit ook maar ergens stil te staan. Nou staat die tijd natuurlijk niet stil, wij staan stil bij de tijd en bij datgene wat in ons leven en dat van onze dierbaren is gebeurd.
Maar zijn we ook daadwerkelijk stil? Nemen we de rust om terug te kijken? Ik heb toch bovenal het idee dat het net is als die draaimolen van vroeger. Door en door, sneller en sneller, hoger en hoger. Misschien word ik oud en kan ik de snelheid het hele jaar door goed aan, maar aan het eind van het jaar niet meer zo.
Laten we een oude traditie weer nieuw leven inblazen. Een traditie waarin we de rust nemen om naar elkaars verhalen te luisteren. Samen muziek te maken, te lachen, huilen en bovenal ons te verbazen. Verbazen over alles wat het leven ons te bieden heeft en heeft gebracht. Zodat we stil worden van binnen. Stil en dankbaar voor het feit dat we het misschien niet altijd optimaal hebben, maar toch bovenal goed.
Ik wens een ieder een contemplatief einde van het jaar.
